آقا سیّدجمال گلپایگانى ـ رحمه اللّه  ـ به آقازاده ى خود مى فرمود: اگر نماز شب نخوانى، عاقّت مى کنم! پسر ایشان خیلى ناراحت مى شود و مى گوید: براى ترک مستحب چرا عاقّم مى کنى؟ ایشان مى فرماید: منظورم این است که تا مى توانى نماز شب را ترک نکنى. 
براى ترک مستحّب فرزندش را عاقّ مى کند. در حقیقت با این کار آتیه ى فرزندش را تأمین مى کرده است، زیرا هر راهى جز آن، چه مال و چه زمین و ملک و چه گوسفند و دام و... فناپذیر است.

مرحوم شیخ مرتضى(1) در مدرسه، شب ها بیدار مى شد، و شب هاى ماه رمضان چند ساعت مشغول خواندن قرآن مى شد و دورِ مدرسه راه مى رفت و با صداى خوش، قرآن و اشعار مثنوى و بابا طاهر را با گریه و زارى مى خواند، و روز که مى شد، گوشه اى مشغول تدریس مى شد. و هنگامى که درس نمى گفت، ساکت مى نشست به گونه اى که گویا آن شخص دیشبى نیست.
آقا سیّدمحمّد باقرشفتى ـ رحمه اللّه  ـ که به دست خود حدود جارى مى کرد، شب ها مثل کسانى که عقل خود را از دست داده باشند، به گریه و زارى و حرکت هاى عجیب مشغول مى شد و روز که مى شد عبا و قبا مى پوشید، به گونه اى که گویا آن کسى که شب با آن حال تضرّع و زارى مى کرد، نیست.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

1. مقصود، مرحوم شیخ مرتضى طالقانى ـ رحمه اللّه  ـ (1274 ـ 1363)، مشهور و معروف در نجف است، که در مدرسه ى آقا سیّد محمّد کاظم یزدى ـ رحمه اللّه  ـ حجره داشته و تا آخر عمر ازدواج نکرد و حدود 90 سال عمر نمود.

نقل از سایت اطلاع رسانی آیت الله بهجت(حفظه الله)